PAMIĘTAMY...

on pierwszy pokazał nam
nogę zdechłej żaby
która dotykana igłą
gwałtownie się kurczy

on nas wprowadził
przez złoty binokular
w intymne życie
naszego pradziadka
pantofelka

on przyniósł
ciemne ziarno
i powiedział: sporysz
z jego namowy w dziesiątym roku życia
zostałem ojcem
gdy po napiętym oczekiwaniu
z kasztana zanurzonego w wodzie
ukazał się żółty kiełek
i wszystko rozśpiewało się
wokoło

 

   Pan Andrzej Szczeciński urodził się 1 lutego 1950 roku w Łodzi. Był absolwentem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie uzyskał wykształcenie wyższe magisterskie. Po ukończeniu uczelni pracował w Wojewódzkiej Spółdzielni Pracy „Sigma” w Łodzi, następnie w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Częstochowie, Hodowli Buraka Pastewnego w Nieznanicach i w Urzędzie Wojewódzkim w Częstochowie. W 1985 roku rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej w Rzerzęczycach jako nauczyciel biologii i chemii. W kolejnych latach pracował także w Gimnazjum w Witkowicach, w Kruszynie i w Borownie.

   Jako pedagog sumiennie i z wielkim zaangażowaniem  poszerzał wiedzę oraz umiejętności uczniów podczas lekcji biologii i chemii, w czasie zajęć pozalekcyjnych oraz w ramach działalności LOP-u, którego przez wiele lat był opiekunem. Był wychowawcą kilku pokoleń uczniów, przygotowywał ich nie tylko do dalszej edukacji, ale również przekazywał im najważniejsze wartości, którym sam pozostawał wierny. Cieszył się dużym autorytetem wychowanków oraz szacunkiem ich rodziców, którzy chętnie z nim współpracowali. Z zamiłowania sportowiec, pan Andrzej Szczeciński  w szkole w Rzerzęczycach był prekursorem piłki koszykowej, a przygotowywani przez niego uczniowie zdobywali czołowe miejsca w zawodach gminnych i rejonowych. Współpracował również z LKS-em „Orkan” w Rzerzęczycach, starając się zaszczepić u młodego pokolenia zamiłowanie do sportu.

   Pan Andrzej Szczeciński odszedł 17 stycznia 2018 roku.  Pozostanie w naszej pamięci jako doskonały pedagog zaangażowany w pracę z młodzieżą i we współpracę z rodzicami oraz środowiskiem lokalnym. Był bardzo skromnym człowiekiem, który żył dla innych, wyciągając swoją pomocną dłoń i służąc wsparciem wszystkim tym, którzy tego potrzebowali.

    Jego uczniowie z pewnością dedykowaliby Mu fragment wiersza Zbigniewa Herberta:

kiedy na leśnej ścieżce
spotykam żuka który gramoli się
na kopiec piasku
podchodzę
szastam nogami
i mówię:
– dzień dobry panie profesorze
pozwoli pan że panu pomogę

przenoszę go delikatnie
i długo za nim patrzę
aż ginie
w ciemnym pokoju profesorskim
na końcu korytarza liści